Του Μάνου Σταραμόπουλου
Δημοσιογράφου – Αναλυτή διεθνούς ποδοσφαίρου και υποθέσεων
Μέλος επιτροπής ποδοσφαίρου AIPS και Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Στατιστικής IFFHS
Ανταποκριτής: France Football, A Bola, Discoveryfootball. com , Mundo Deportivo
Ακριβώς πριν από τριάντα χρόνια (1990) , το ιταλικό ποδόσφαιρο κυριαρχούσε στην Ευρώπη.
Πριν από το αξέχαστο ακόμη και αν οι οδυνηρές μαγικές νύχτες του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1990, η Serie A κατάφερνε να ευτυχήσει σε μία τιτάνια προσπάθεια που ποτέ κανείς έως τώρα δεν μπόρεσε να την επαναλάβει.
Δηλαδή, να κερδίσει όλα τα υπάρχοντα ευρωπαϊκά κύπελλα, ολοκληρώνοντας αυτό που θα ονομάσουμε τώρα Triplete, αλλά το οποίο στη συνέχεια πήρε το σωστό όνομα του χατ-τρυκ : με τις ταυτόχρονες νίκες του Champions league , Κυπελλούχων (έχει ενσωματωθεί πλέον στο Europa league) και κύπελλο  UEFA (σημερινό Europa league).
Το 1990, το ποδόσφαιρο ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό που είναι τώρα. Πρώτα απ ‘όλα,  τώρα υπάρχει η επιστροφή της μπάλας  προς τον τερματοφύλακα, η οποία είναι το κάτι άλλο για την  ιταλική άμυνα. Τότε υπήρχαν μόνο δύο αλλαγές και η μεταγραφική  αγορά ήταν εντελώς διαφορετική: κάθε ομάδα μπορούσε να έχει 3  αλλοδαπούς . Και γι ‘αυτό σχεδόν κάθε σύλλογος μπορούσε να αντέξει οικονομικά ,  τουλάχιστον έναν ισχυρό και φημισμένο ποδοσφαιριστή.  Από την άλλη πλευρά, τώρα,  8 από τις 9 τελευταίες «Χρυσές Μπάλες» αγωνίζονται  στη Serie A.
Είναι η στιγμή που οι σύλλογοι κυνηγούσαν ποδοσφαιριστές από ορισμένα κράτη ώστε να μπορούν να συνεννοούνται καλύτερα και άμεσα μεταξύ τους : όπως η Μίλαν  των Ολλανδών ή η Ίντερ των Γερμανών. Αυτό συνέβαινε γιατί λίγοι ήταν οι  διαθέσιμοι , αλλά και πραγματικά καλοί και οι περισσότεροι προτιμούσαν ποδοσφαιριστές από το ίδιο έθνος.
Την εποχή εκείνη λοιπόν,  η Ευρώπη βρισκόταν σε μία  περίοδο βαθιάς αλλαγής: υπήρχαν ακόμη οι δύο Γερμανίες, , αλλά η Γιουγκοσλαβία ήταν σε παρακμή, όπως και η ΕΣΣΔ. Η Αγγλία ήταν έξω από όλα τα ευρωπαϊκά κύπελλα μετά την τραγωδία του Χέυζελ.  Και όλοι αυτοί οι παράγοντες,  βοήθησαν με κάποιον τρόπο να πετύχουν οι γείτονές μας Ιταλοί ένα μοναδικό χατ-τρυκ , που  κανείς έως τώρα  δεν μπόρεσε  να επαναλάβει.
Ας ξεκινήσουμε από το Κύπελλο UEFA. Στον τελικό, της διοργάνωσης υπάρχουν δύο Ιταλικές ομάδες: η Φιορεντίνα και η Γιουβέντους. Και είναι ο μόνος ανταγωνισμός όπου μπορεί να συμβεί αυτό. Διότι μέχρι τότε το Champions Cup είχε τον κανονισμό να αγωνίζονται μόνο  πρωταθλητές, δηλαδή  για εκείνους που κατακτούν το πρωτάθλημα.  Ενώ το Κύπελλο Κυπελλούχων (δεύτερο τη τάξει που δεν υφίσταται σήμερα) ήταν για όσους κερδίζουν το κύπελλο της χώρας τους. Το τρίτο τη τάξει ευρωπαικό κύπελλο ήταν το κύπελλο  UEFA όπου εκεί έπαιρναν μέρος οι …άλλες ομάδες της βαθμολογίας .  
Ο τελικός, αυτός ήταν διπλός, που τώρα δεν είναι. Έτσι στο Τορίνο παρουσιάζονται δύο ποδοσφαιριστές οι οποίοι λίγο μετά θα είναι σπουδαίοι πρωταγωνιστές στο Παγκόσμιο Κύπελλο, όπως ο Τοτό Σκιλάτσι και ο Ρομπέρτο Μπάτζιο.
Στα πρώτα 10’ και ήδη το σκορ είναι  1-1. Ο Γκαλία ανοίγει το σκορ στο 3’  για την Γιουβέντους και ο Μπούσο ισοφαρίζει στο 10’ για τους «Βιόλα». Αλλά τότε ο Πιερλουίτζι  Καζιράγκι στο 59’ και ο  Ντε Αγκοστίνι στο 73’ έβαλαν υποθήκη για μία σπουδαία νίκη στον πρώτο τελικό (με διαιτητή τον Ισπανό, Αλαντρέν) .
Στο δεύτερο τελικό που διεξήχθη στο Αβελλίνο με διαιτητή τον Γερμανό, Ααρον Σμιντχούμπερ , οι δύο ομάδες έμειναν στο στείρο 0-0 και η Γιουβέντους με προπονητή τον πρώην τερματοφύλακά της, Ντίνο Τζοφ κατακτά το τρόπαιο. Στο παιχνίδι αυτό ξεκίνησε και η αντιπάθεια των δύο ομάδων που υπάρχει έως τις ημέρες μας.
Οι παράγοντες των «Βιόλα» ήθελαν ο αγώνας να διεξαχθεί στο Μόντε Κάρλο , αλλά αντ αυτού προτιμήθηκε το Αβελλίνο , κάτι που θεωρήθηκε ότι είναι σα να παίζει η «γηραιά κυρία» σχεδόν μέσα στο σπίτι της. Κι έπειτα αυτό ήταν και το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του Ρομπέρτο Μπάτζιο, που ήταν  το απόλυτο αστέρι της ομάδας εκείνης και ο οποίος πουλήθηκε στην Γιουβέντους. Γεγονός που κανείς δεν το συγχώρεσε σε κανέναν…
Η Σαμπντόρια  για δεύτερη φορά στη σειρά,  φτάνει σε τελικό του Κυπελλούχων. Την πρώτη φορά το 1989 στην Βέρνη,  είχε ηττηθεί με 2-0 από την Μπαρσελόνα. Τώρα στο Γκέτεμποργκ υπερισχύει  της Βελγικής, Άντερλεχτ με 2-0 στην παράταση. Μάλιστα η ο θρύλος λέει ότι ο Φάουστο Πάρι στα αποδυτήρια του Βάνκντορφ της Βέρνης είχε πει στους συμπαίκτες του μετά την ήττα από τους «μπλαουγκράνα» :
“Σε ένα χρόνο θα είμαστε ξανά εδώ, στον τελικό, και αυτή τη φορά θα κερδίσουμε”.
Κι έτσι έγινε. Έπαιξαν απέναντι στην Αντερλεχτ η οποία σημειωτέον  την εποχή εκείνη ήταν μία από τις πλέον  ισχυρές  ευρωπαϊκές δυνάμεις. Ο Βουγιαντίν Μπόσκοφ είχε παρουσιάσει μία σχεδόν καθαρά Ιταλική ομάδα: σε αντίθεση με αυτό που βλέπουμε τώρα.  Ο μόνος ξένος ήταν ο Σλοβένος χαφ, Κάτανετς (ένα διάστημα εργάσθηκε ως προπονητής στον Ολυμπιακό). Οι «μπλουτσερκιάτι» κυριάρχησαν στο παιχνίδι. Δημιουργούσαν συνεχώς ευκαιρίες αλλά ο τερματοφύλακας, Φιλίο ντε Βίλντε ήταν εξαίσιος και με τις αποκρούσεις του διατηρούσε ανέπαφη την εστία του. Τελικά στην παράταση χάρη σε δύο τέρματα του Τζιανλούκα Βιάλι 10΄, 106’ η ομάδα του Μπόσκοφ επικράτησε.  Οι οπαδοί της ομάδας της Γένοβα  γιορτάζουν στο Ούλεβι την κατάκτηση του τροπαίου. Ωστόσο  το καλύτερο ,  δεν έχει ακόμη έρθει.
Για να ολοκληρωθεί το χατ-τρυκ  λείπει μόνο το Κύπελλο Πρωταθλητριών (σήμερα Champions league) . Που στα χρόνια αυτά, αποτελεί σχεδόν αποκλειστικό προνόμιο της Μίλαν του  Μπερλουσκόνι. Βεβαίως το αξίζει γιατί διαθέτει την πιο  ταλαντούχα, αλλά πάνω απ ‘όλα επαναστατική ομάδα στην ‘Ηπειρο. Η αξία του Αρίγκο Σάκι ,  ο οποίος με τις ιδέες του αλλάζει το ποδόσφαιρο. Οι Ροσονέρι που είχαν τους  τρεις θαυμάσιους Ολλανδούς Γκούλιτ, Ράικαρντ και Φαν Μπάστεν , αλλά και τους σπουδαίους Ιταλούς, Πάολο Μαλντίνι, Αντσελότι, Μπαρέζι κ.ά
Για 10 χρόνια από τη Νότιγχαμ του Μπράιν Κλάφ κανείς δεν είχε  κερδίσει σε  δύο συνεχόμενους. Θα το πετύχει όμως η Μίλαν στο Πράτερ της Βιέννης,  απέναντι στην Μπενφίκα,  η οποία ακόμη κρέμεται στην κατάρα του Μπέλα Γκούτμαν.  Ο προπονητής που απομακρύνθηκε από τους Πορτογάλους , γιατί λένε τους …καταράσθηκε  λέγοντας ότι για 100 χρόνια δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν ένα ευρωπαϊκό κύπελλο. Κάτι εκπληκτικό  που συνεχίζεται και  σήμερα: με το αξιοζήλευτο ρεκόρ 8 συνεχόμενων ηττών  στους τελευταίους 8 τελικούς.
Δεν είναι η φυσικά αυτή η καλύτερη εκδοχή της Μίλαν  – η οποία συνέτριψε  την  Στέαουα Βουκουρεστίου με  4-0 το προηγούμενο έτος – αλλά ένα γκολ του Ράικαρντ θα κρίνει την αναμέτρηση και θα της  προσθέσει ένα ακόμη τρόπαιο στην πλούσια συλλογή της.Έτσι το χατ-τρυκ  είναι πλήρες, κάτι που αποτελεί και το υψηλότερο σημείο του ιταλικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο.