Του ΜΑΝΟΥ ΣΤΑΡΑΜΟΠΟΥΛΟΥανταποκριτή του “France Football” στην Ελλάδα
Νομίζω ότι οι σημερινοί νέοι είναι τυχεροί από την μία που βλέπουν έναν ποδοσφαιριστή της κλάσης του αργεντινού, σούπερ σταρ, Λιονέλ Μέσι, αλλά και άτυχοι από την άλλη που δεν έχουν δει τον ΓΙΟΧΑΝ ΚΡΟΙΦ . Ο «Ιπτάμενος Ολλανδός» όπως τον είχαν αποκαλέσει ήταν ένας φανταστικός ποδοσφαιριστής. Υπήρχαν στιγμές που νόμιζε κανείς ότι…πετάει. Χάιδευε την μπάλλα, όπως όλοι οι πραγματικά μεγάλοι ποδοσφαιριστές .Ξαφνικά εκεί που τον κοιτούσες άρχισε να γλυστράει με τον μοναδικό αέρινο τρόπο του και να μην μπορεί να τον φτάσει ο εκάστοτε αντιπαλός του. Ο Γιόχαν παιδί φτωχής οικογένειας (η μητέρα του για να τον ζήσει έπλενε τα σκαλοπάτια) δεν πέρασε και τα καλύτερα παιδικά του χρόνια…Όμως από 12 ετών έδειχνε πως το αδύνατο αυτό παιδί που μερικοί νόμιζαν ότι ήταν από τη…μπιάφρα που λέγαμε την εποχή εκείνη, θα φτάσει ψηλά, ΠΟΛΥ ΨΗΛΑ.Κι όντως έτσι έγινε. Εντάχθηκε στις Ακαδημίες του Αγιαξ καθώς έμενε κοντά στο γήπεδο. Το 1964 κι αφού έκανε τους τότε αντιπάλους και προπονητές να χαίρονται να τον βλέπουν, προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα .Ήταν μόλις 17 ετών. Ψιλόλιγνος,στεγνός φαινόταν ότι με το παραμικρό μαρκάρισμα θα έπεφτε ή θα έχανε την μπάλλα. Λάθος ΜΕΓΑΛΟ!!!
Ο μικρός Γιόχαν δεν πιανόταν, οδηγούσε τον Άγιαξ από νίκη σε νίκη κι όλοι σιγά-σιγά στην Ολλανδία άρχισαν να προφέρουν το όνομά του.. ΚΡΑΟΥΦ (όπως είναι η σωστή προφορά, αλλά έχει καθιερωθεί Κρόιφ…). Το 1966 αναδείχθηκε για πρώτη φορά στην σταδιοδρομία του πρωταθλητής Ολλανδίας, κι όλοι μιλούσαν για το σπουδαίο μέλλον που θα έχει ο ποδοσφαιριστής αυτός και μαζί του ο Αγιαξ,
καθώς τότε ο αείμνηστος προπονητής, Ρίνους Μίχελς άρχισε να εφαρμόζει το περίφημο «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο» και ο Κρόιφ ήταν παντού …
Το ίδιο πράγμα, να αναδειχθεί δηλαδή πρωταθλητής Ολλανδίας, το έκανε 8 φορές…,ενώ πήρε και 5 κύπελλα Ολλανδίας.
Κανείς δεν μπορούσε να σταματήσει τον Αγιαξ .Το 1969 φτάνει για πρώτη φορά στο ανώτατο σημείο ,σε συλλογικό επίπεδο:Στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών, στη Μαδρίτη απέναντι στην άλλη μεγάλη ομάδα της «γηραιάς κυρίας»την Μίλαν. Εκεί τα πράγματα εξελίχθηκαν άσχημα για τον Κρόιφ και την παρέα του. Επικράτησε με το εντυπωσιακό 4-1 η ομάδα του Τζιάνι Ριβέρα , του Πράτι και του Σνέλιγκερ…
Η αποθέωση
Αυτό όμως δεν εμπόδισε το νεαρό, Γιόχαν να συνεχίσει την προσπάθειά μαζί με την ομάδα του φυσικά. Έτσι το 1971 φτάνει ξανά σε τελικό. Στο «Γουέμπλει» αυτή τη φορά με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό…Εκατό χιλιάδες φίλαθλοι είχαν κατακλύσει το «Ναό του ποδοσφαίρου»και ο Κρόιφ με το ξεκίνημα κιόλας κάνει μερικά εκπληκτικά πράγματα. Ο Αγιαξ επικρατεί με 2-0 και σηκώνει ψηλά το μεγαλύτερο τρόπαιο σε συλλογικό επίπεδο.
Πρώτος Ευρωπαίος παίκτης
Παράλληλα έρχεται και η πρώτη και μεγαλύτερη βράβευση σε ατομικό επίπεδο. Το κορυφαίο αθλητικό περιοδικό του κόσμου το γαλλικό «France Football” τον ανακηρύσσει Κορυφαίο ποδοσφαιριστή της Ευρώπης και του απονέμει την «Χρυσή Μπάλα».Κάτι που γίνεται και τις δύο προσεχείς χρονιές (το ίδιο ρεκόρ τρεις συνεχείς φορές έχουν ακόμη ο Πλατινί και ο Φαν Μπάστεν μεταγενέστερα φυσικά οι δύο τελευταίοι ).
Η κυριαρχία του Αγιαξ με τον Κρόιφ πάντα στο «τιμόνι της»θα συνεχισθεί και τα προσεχή δύο χρόνια.. Το 1972 καταβάλλει 2-0 την Ιντερ με δύο δικά του γκολ στο δεύτερο ημίχρονο,κι ενώ στο πρώτο ο Γκαμπριέλε Οριάλι τον είχε εξουδετερώσει…Όμως ο Κρόιφ δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Έτσι κάνοντας μερικές εντυπωσιακές κινήσεις άφησε τον Οριάλι αλλού να τον ..ψάχνει κι αυτός να σκοράρει. Ενα χρόνο αργότερα, στο Βελιγράδι, ο Αγιαξ επικρατεί με 1-0 της Γιουβέντους (κεφαλιά του Τζόνι Ρεπ) και κατακτά για Τρίτη σαιζόν το κύπελλο Πρωταθλητριών..
Εδώ πρέπει να πω ότι το 1971 ο αείμνηστος ΠΡΟΕΔΡΟΣ του Ολυμπιακού, ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΛΑΝΔΡΗΣ δίνει τις 900.000 δρχ που ήταν το κασέ του Αγιαξ και τον Φεβρουάριο του 1972 έρχεται η μεγάλη Ολλανδική ομάδα για φιλικό κατά των «ερυθρολεύκων».Επικράτησε με 2-1 (γκολ των Κάιζερ, Ρεπ , ενδιάμεσα είχε ισοφαρίσει ο Μίλτον Βιέρα) όπου το στάδιο «Καραϊσκάκη» είχε γεμίσει από 35.000 και πλέον φιλάθλους…Ο Κρόιφ έπαιξε μόλις 25’ κι ένα μία εκπληκτική ντρίμπλα στον αείμνηστο, Λάκη Γκλέζο,που δεν ήξερε που πήγε…
Ο Κρόιφ να σημειωθεί ότι δεν φορούσε την φανέλλα με το 9 όπως συνηθιζόταν για έναν σέντερ φορ. Του άρεσε από μικρό παιδί το 14 και είχε καταφέρει να το δεχθούν οι διάφοροι προπονητές του, παρά τις αρχικές τους αντιρρήσεις… Μάλιστα κάποια στιγμή γυρίστηκε και κινηματογραφική ταινία με τίτλο «Η φανέλα με το 14».
Ο μακρομάλλης Γιόχαν, είχε κι ένα μεγάλο ελάττωμα, αλλά ήξερε και το έκρυβε: Κάπνιζε αρειμανίως στα αποδυτήρια αλλά ήταν σχεδόν πάντα πρώτος στις προπονήσεις και δεν έδινε το παραμικρό δικαίωμα στον προπονητή του για να του κάνει παρατήρηση…Φυσικά μετά από χρόνια κι ενώ είχε γίνει τεχνικός της Μπαρσελόνα αναγκάσθηκε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση στην καρδιά γιατί τα πράγματα είχαν δυσκολέψει αφάνταστα. Γι αυτό και δεν συνέχισε μετά την προπονητική του καριέρα που τα πήγαινε κι εκεί πολύ καλά..
Παγκόσμιο ρεκόρ μετεγγραφής
Το 1973 ο Αγιαξ μετά και το τρίτο του κύπελλο Πρωταθλητριών άρχισε να δείχνει σημάδια κόπωσης και ο Κρόιφ δεν είπε όχι στην πρόταση της Μπαρσελόνα να φορέσει την φανέλλα της. Είναι ενδεικτικό ότι τότε η ομάδα της Καταλωνίας προκειμένου να τον αποκτήσει κατέβαλε στον Αγιαξ, το ποσό των 2.5 εκ.ευρώ (σημερινά λεφτά) που αποτελούσε παγκόσμιο ρεκόρ μετεγγραφής για την εποχή… Έτσι ο 26χρονος ,Γιόχαν μετακινήθηκε στην ομάδα της Βαρκελώνης όπου με το πρώτο έγινε το ίνδαλμά της. Στην Ισπανία έπαιξε για περίπου 5 χρόνια κατακτώντας ένα πρωτάθλημα το 1974 ,κι ένα κύπελλο το 1978…
Ακολούθως θα πάει στις Ηνωμένες Πολιτείες που τότε οι ομάδες της μοίραζαν αφειδώς εκατομμύρια και θα παίξει πρώτα στους Λος Αντζελες Αζτεκς (1979-80) και μετά στους Γουάσινγκτον Ντίπλοματς (1980-΄81).Με το τέλος του πρωταθλήματος επέστρεψε στην Ευρώπης όπου αγωνίσθηκε για λίγο στην Λεβάντε . Το 1981 φοράει ξανά τη φανέλλα της πρώτης και παντοτινής αγάπης του του Αγιαξ και το 1983 μεταπηδά στην «μισητή αντίπαλο»τη Φέγενορντ με την οποία κάνει και το ντάμπλ μάλιστα…Ήταν τότε 37 ετών!!.
Στην μεγάλη του καριέρα κατέκτησε ακόμη δύο φορές το Σούπερ κύπελλο Ευρώπης (1972, 1973) και το Διηπειρωτικό (1972)…
Στην εθνική…
Με την εθνική Ολλανδίας αντίθετα δεν μπόρεσε να γνωρίσει τόση μεγάλη δόξα. Εφθασε το 1974 στον τελικό του Μουντιάλ, αλλά εκεί που προηγήθηκε με πέναλτι που κέρδισε ο ίδιος στο 1’ (τον ανέτρεψε ο Μπέρτι Φόγκτς) και εκτέλεσε άψογα ο Γιόχαν Νέεσκενς,στη συνέχεια αφού δέχθηκε την ισοφάριση από τον Ράινερ Μπόνχοφ, ο δαιμόνιος, Γκέρντ Μίλερ της έδωσε τη «χαριστική βολή»… Τέσσερα χρόνια αργότερα δεν θέλησε να ακολουθήσει την Ολλανδία στα γήπεδα της Αργεντινής για πολιτικούς λόγους όπως έλεγε..
Επιτυχίες είχε και ως προπονητής: Με τον Αγιαξ κατέκτησε δύο κύπελλα, κι ένω Κυπελλούχων στην Αθήνα το 1981 (νίκησε 1-0 την Λοκομοτίβ Λειψίας με γκολ του πνευματικού του παιδιού του Μαρκο Φαν Μπάστεν στο 13΄). Ενώ μετά στην Μπαρσελόνα πήρε 4 πρωταθλήματα (1991,΄92΄, 93, 94), ένα κύπελλο Πρωταθλητριών το 1992 (νίκησε 1-0 την Σαμπντόρια στο «Γουέμπλει), τρία σούπερ –καπ Ισπανίας (1991, 1992, 1994) ένα κυπελλούχων το 1992 , ένα Σούπερ καπ Ευρώπης το 1992, κι ένα κύπελλο Ισπανίας (1990).
Εκτοτε παραμένει οικογενειακώς στην Βαρκελώνη και καθοδηγεί από τα υψηλά κλιμάκια με τον τρόπο του την εκάστοτε διοίκηση…, η οποία το Μάρτιο φέτος τον ανακήρυξε επίτιμο πρόεδρό της. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επιτυχία του Ζοάν Λαπόρτα να κερδίσει τις εκλογές για την προεδρία της Μπαρσελόνα…
