Οι Ιταλοί που πλέον τρέχουν πίσω απο Ισπανούς, Αγγλους και Γερμανούς…
Άρθρο του Μάνου Σταραμόπουλου στο vradini.gr
Οι Ιταλοί που κάποτε κυριαρχούσαν τώρα τείνουν να μετατραπούν στους φτωχούς συγγενείς του Ευρωπαικού ποδοσφαίρου. Οι επιτυχίες τους από τις 22 Μαίου 2010 όπου η Ίντερ του Μουρίνιο νίκησε την Μπάγερν Μονάχου, στην Μαδρίτη, στον τελικό του Champions League, έχουν φτάσει στον απίστευτο αριθμό των 26 προς 1. Που ούτε λίγο ούτε πολύ μοιάζει με παιχνίδι του ράγκμπι. Αλλά είναι η πραγματικότητα στο χώρο του ποδοσφαίρου και δεν αλλάζει. Είκοσι έξι κύπελλα εναντίον ενός είναι το τεράστιο “σκορ” της Ισπανίας-Ιταλίας από την ημέρα που οι “νερατζούρι” του Μουρίνιο επικράτησαν των Βαυαρών. Ήταν και το τελευταίο τρόπαιο. Από τότε, οι Ισπανοί κυριάρχησαν, κερδίζοντας 26 τρόπαια από τα 42 διαθέσιμα (συμπεριλαμβανομένων των 6 του πρωταθλητριών), μετατρέποντας ορισμένους ευρωπαϊκούς τελικούς σε ντέρμπι, και ανατρέποντας παράλληλα όλα τα στατιστικά.
Αναλυτής διεθνούς ποδοσφαίρου
Μέλος επιτροπής ποδοσφαίρου AIPS και Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Στατιστικής IFFHS
Ανταποκριτής: France Football, A Bola, Discoveryfootball. com , Mundo Deportivo
Η Αγγλία (7 κύπελλα) και η Γερμανία (6) έχουν δημιουργήσει τουλάχιστον μια ελάχιστη αντίσταση, κάτι που η Ιταλία δεν έχει. Η τελευταία και η εμμονή της Ιταλίας σταμάτησε στον Μιλίτο με το 2-0 στο «Μπερναμπέου» , δίχως να αναφέρουμε το επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων που κατέκτησε εναντίον του Μαζέμπε, με τον Μπενίτεθ στον πάγκο τον Δεκέμβριο του 2010.
Όλο αυτό λοιπόν γίνεται μια εμμονή που κυκλικά αναδύεται, ισχυρότερη και ισχυρότερη, όταν παίζει η μουσική των Πρωταθλητών. Γιουβέντους, Λάτσιο, Αταλάντα: θα είναι η κατάλληλη στιγμή; Στην πραγματικότητα, η Ισπανία, η Αγγλία και η Μπάγερν, ίσως ακόμη και η Παρί Σεν Ζερμέν φαίνονται ανέφικτες.
Η Γιουβέντους πλησίασε το όνειρο, χαϊδεύοντας την ιδέα του κυπέλλου εναντίον της Μπαρσελόνα (2015) και της Ρεάλ Μαδρίτης (2017), αλλά στη συνέχεια μειώθηκαν οι ελπίδες τους, παρά το γεγονός ότι είχαν τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Ούτε καν Europa League έφτασε για να καλύψει το κενό: απλώς έναν τελικό, όπου η Ίντερ έπαιξε κατά της Σεβίγια το τελευταίο τρελό καλοκαίρι δίχως επιτυχία φυσικά . Έντεκα χρόνια δίχως επιτυχία. Ισπανική προσπέλαση. Η Ιταλία είχε συγκεντρώσει 46 τρόπαια σε 55 σαιζόν και ήταν οι πιο επιτυχημένοι σε όλη την Ευρώπη. Τώρα η Ισπανία έχει το προβάδισμα 69-47 στο συνολικό κύκλο . Μια άβυσσος. Η Αγγλία επίσης αρκετά πιο ψηλά έχοντας φτάσει τους 45 βαθμούς. Και τώρα έχουμε μια…μικρή Σούπερ Λίγκα
Και τώρα ο αγώνας ξαναρχίζει. Την Τρίτη έχουμε την επανέναρξη του Champions League, το πραγματικό κύπελλο , που κάθε αποκλεισμός, κάθε πρόκληση προκαλεί καρδιακή αναταραχή. Ενώ συζητάμε για μεταρρυθμίσεις με μεγαλύτερες ομάδες ή, ακόμα καλύτερα, με μια μεγάλη ομάδα, ξεχνάμε ότι η ουσία των κυπέλλων είναι η πρόκληση από μέσα ή έξω. Όπως στην τελευταία έκδοση. Οι πρωταθλητές των μελλοντικών ετών συνεχίζονται αφού οι διαπραγματεύσεις προχωρούν. Η UEFA δεν θέλει να χάσει χρόνο και ελπίζει να εγκρίνει τη νέα φόρμουλα σε ένα έκτακτο συνέδριο τον Μάρτιο, πριν από το ετήσιο κογκρέσο του Απριλίου στο Μοντρέ . Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οδεύουμε προς μία ακόμη διεύρυνση σε 36 συλλόγους , καθώς και για την αύξηση των αγώνων (περίπου 80% περισσότερα).
Το αντικείμενο της διαφοράς είναι 4 επιπλέον θέσεις, 2 εκ των οποίων προορίζονται για τους κορυφαίους συλλόγους , ως διαδρομή έκτακτης ανάγκης, στο ατυχές γεγονός μη πρόκρισής τους δια μέσω των προκριματικών για το Champions League (αλλά τουλάχιστον για το Europa League).
Ένα είδος αποζημίωσης για μια επικείμενη Σούπερ Λιγκ, αλλά, έως τώρα, παρέμεινε ένα έργο και μια «απειλή» σε αντάλλαγμα περιοδικών παραχωρήσεων.
Σχεδόν ένα τύπου Super League θα συζητηθεί συντόμως για το 2024 (μερικοί ελπίζουν να προχωρήσουν στο 2023), αλλά τώρα ήρθε η ώρα για το κλασικό Champions League.
Που αν το δούμε, λίγο πιο προσεκτικά μοιάζει κάπως με την Superlega: Αφού από τις 16 ομάδες, υπάρχουν 4 ισπανικές και γερμανικές ομάδες, 3 ιταλικές και αγγλικές, συν μία γαλλική και μία πορτογαλική. Ένα κλειστό κλαμπ. …
Την Τρίτη λοιπόν θα ξεκινήσει ξανά με ίσως τα πιο όμορφα δύο παιχνίδια, Λειψία-Λίβερπουλ και Μπαρσελόνα- Παρί Σεν Ζερμέν (η δεύτερη δίχως τους τραυματίες, Νευμάρ, Ντι Μαρία) , σε έναν γύρο των «16» , που δεν έχει πολλά να προσφέρει για τους Ιταλούς. Μία μεγάλη (Μπάγερν) για την Λάτσιο. Μια ισχυρή κρίση ταυτότητας (Ρεάλ Μαδρίτης) για την Αταλάντα. Μία μεσαία ομάδα (Πόρτο) για την Γιουβέντους . Θεωρητικά, ο Πίρλο περνάει, ο Σιμόνε Ινζάγκι σταματά, ενώ παλεύει έως την τελευτία στιγμή ο Γκασπερίνι. Θα έχουμε κάποια έκπληξη στο 2021;
Ίσως αλλά το Champions League παραμένει η διοργάνωση των λεπτομερειών. Και όσο για τις εκπλήξεις: μετά τον Άγιαξ του 2019 και την Αταλάντα με την Λειψία το 2020, ας δούμε τι έχει αυτό το 2021 για όλους εμάς.
Με το Μπαρσελόνα – Παρί Σεν Ζερμέν (πρώτη τους αναμέτρηση μετά απο εκείνο το εκπληκτικό 6-1) αυτές είναι οι τρεις προκλήσεις με το υψηλότερο τεχνικό, τακτικό και συναισθηματικό περιεχόμενο. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν τρεις συγκρίσεις που φαίνεται να έχουν ήδη γραφτεί: Μάντσεστερ Σίτυ – Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ, Γιουβέντους- Πόρτο και Μπάγερν – Λάτσιο. Στην μέση, η Ατλέτικο -Τσέλσι και η Σεβίλλη-Μπορούσια Ντόρτμουντ, με φαβορί τις δύο ισπανικές ομάδες. Αλλά μην πείτε ποτέ για το τι θα γίνει στο Champions League. Αυτό είναι το ωραίο μέρος του και γι αυτό μας αρέσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου