Ο Ρούντι Γκαρσιά, νέος προπονητής της Νάπολι και τα διαφορετικά συστήματά του....

 

Μ. ΣΤΑΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ: Ρούντι Γκαρσιά, ο νέος προπονητής της Νάπολι και τα συστήματά του…

Ο Μάνος Σταραμόπουλος γράφει για τον πρόεδρο της Νάπολι, Αουρέλιο Ντε Λαουρέντις ο οποίος πήρε για προπονητή τον Γάλλο Ρουντι Γκαρσιά με στόχο να ξεπεράσει η πρωταθλήτρια Ιταλίας τον Σπαλέτι και τις επιτυχίες του

* Γράφει ο Μάνος Σταραμόπουλος

Κινούμενος από ένα αδύναμο επιχείρημα, ο πρόεδρος της Νάπολι, Ντε Λαουρέντις έκανε άλλη μια δυνατή κίνηση: ο Ρούντι Γκαρσιά αναλαμβάνει μετά το τιμόνι μετά τον Σπαλέτι. Ο Γάλλος είναι αναμφίβολα ο άνθρωπος που κανείς δεν περίμενε. Είναι ένα πραγματικό κόλπο, καθώς καταφέρνει να είναι και χρηματοκιβώτιο μεταχειρισμένο και στοίχημα μαζί. Πάντα υπάρχει κάτι πρωτότυπο στις επιλογές του προέδρου της Νάπολι, ακόμη κι όταν φαίνονται απογοητευτικές εκ πρώτης όψεως (όπως στην προκειμένη περίπτωση, δεν υπάρχει αμφιβολία).

Στην πραγματικότητα, ο Γκαρσιά δεν θα στείλει ρουκέτες στο φεγγάρι και ο Γκουαρδιόλα θα κάνει ίσως λιγότερα κομπλιμέντα. Όμως ο πρώην προπονητής των Λιόν, Μαρσέιγ και Ρόμα θα μπορούσε να έχει τα κατάλληλα εργαλεία (όχι μόνο τακτική) για να επιτρέψει στη Νάπολι να επιβιώσει και να πάει ενδεχομένως καλύτερα κι από την περασμένη σεζόν. Ή μάλλον, να ξαναζήσει την χαρά της. Δυνατή κίνηση δεν σημαίνει αυτόματα νίκη. Μπορείτε να συνεχίσετε να παράγετε ποδόσφαιρο προς τη σωστή κατεύθυνση ακόμη και δίχως «τίτλους». Και όταν μιλάω για τη σωστή κατεύθυνση δεν αναφέρομαι στο παιχνίδι, πόσο μάλλον στο πολυαναμενόμενο 4-3-3.

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο περιπτώσεις: είτε ο Ντε Λαουρέντις επέλεξε τον Γκαρσιά με βάση μια κολοσσιαία παρεξήγηση, είτε (όπως είναι πιο πιθανό) αυτό το αδύναμο επιχείρημα του 4-3-3 που θεωρείται ως καθοδηγητικό κριτήριο στο casting των προπονητών είναι μόνο ένα επιφανειακό επιχείρημα. Ένα ψευδο-τακτικό κλείσιμο του ματιού στο πολυτελές σκηνικό του Μουσείου Capodimonte, όπου πραγματοποιήθηκε το συνέδριο παρουσίασης του Γκαρσιά. Λαϊκισμός και μεγαλείο. Κινηματογράφος. Αποπληξία.

Εδώ θα πρέπει να γυρίσουμε λίγο πίσω και να πάμε στην σεζόν 2015/2016. Όταν στον πάγκο της Ρόμα συνέβη ακριβώς το αντίθετο: ο Σπαλέτι διαδέχτηκε τον Γκαρσιά, αν θυμάμαι καλά. Η Ρόμα έκλεισε τη χρονιά με συνολικά 83 γκολ, εκ των οποίων τα 36 με τον Γκαρσιά και τα 47 με τον Λουτσιάνο. Προφανώς ο τρόπος επίθεσης είχε αλλάξει.

Παραπάνω θα αναγνωρίσετε μια κατάληψη της μεσαίας γραμμής του αντιπάλου τυπική του παιχνιδιού του Σπαλέτι, ανεξάρτητα από τα συστήματα αναφοράς (4-3-3 ή 4-2-3-1). Ο Σπαλέτι χρησιμοποιεί τον χώρο διαφορετικά από τον Γκαρσιά. Εγκαθίσταται πρόθυμα και τείνει περισσότερο με σύντομη ντρίμπλα στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Αλλά αν περάσουμε από αυτό το Έμπολι-Ρόμα στον δεύτερο γύρο στο Ρόμα-Έμπολι του πρώτου σκέλους, επίσης από εκείνη τη χρονιά, θα παρατηρήσετε αμέσως, μαζί με την παρουσία του Ζερβίνιο, μια μεγαλύτερη καθετότητα. Μια ουσιαστική αναζήτηση καταστάσεων ανοιχτού πεδίου προς εκμετάλλευση.

Ακόμη και οι μετρήσεις και οι αποστάσεις μεταξύ των ποδοσφαιριστών (που συχνά αποκαλύπτουν τον στυλιστικό κώδικα ενός προπονητή) αναπόφευκτα αλλάζουν μεταξύ Γκαρσιά και Σπαλέτι. Έως να φτάνει σε παροξυσμό και από τις δύο πλευρές. Εδώ για παράδειγμα, παίρνοντας πάντα τη Ρόμα του Γκαρσιά, βλέπουμε έναν Ζερβίνιο που αντί να απομονωθεί με τον αντίπαλο τον πήγε στην… έρημο. Οι συμπαίκτες δεν είναι εκεί, φαίνεται σχεδόν ότι δεν φτάνουν καν στην ώρα τους.

Σκεπτόμενος τον Kβαρατσκέλια, πολύ διαφορετικός από τον Ιβοριανό, αναρωτιέται κανείς αν θα κερδίσει περισσότερα πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα από αυτές τις επανεκκινήσεις. Τον Γεωργιανό τον έχουμε γνωρίσει ως ποδοσφαιριστή εξαιρετικό στην ντρίμπλα αλλά και πολύ συνειρμικό, τι θα του γίνει με τον Γκαρσιά; Θα είναι πιο ελεύθερος να εφεύρει ή απλά πιο μόνος;

Η τρίαινα του Γκαρσιά έχει σχεδόν μια δική της ζωή, είναι πιο αποκομμένη από το συλλογικό παρά η τρίαινα του Σπαλέτι. Μερικές φορές απλώς κάθονται εκεί, δίχως να χρειάζονται τίποτα άλλο εκτός από τα δικά τους όπλα. Όπως παραπάνω στο Ρόμα-Γιουβέντους, δεύτερη μέρα εκείνης της χρονιάς. Βαθιά πάσα για τον Ιάγκο Φάλκε, σέντρα για τον Τζέκο και γκολ. Ή παρακάτω στη Λιλ πρωταθλήτρια Γαλλίας 2010/2011. Έχει γίνει λόγος για τη διαφορά μεταξύ Κβαρατσκέλια και Ζερβίνιο, αλλά ένας συγκεκριμένος Αζάρ έπαιξε σε αυτή την ομάδα, ο οποίος μοιάζει πολύ περισσότερο με τον Γεωργιανό ως προς τα χαρακτηριστικά…

Η Ρόμα του Γκαρσιά δεν εκτιμούσε πλήρως τον σέντερ φορ Τζέκο,ο οποίος κατά καιρούς φάνηκε να στηρίζεται μόνο στους δύο εξτρέμ Σαλάχ και Ζερβίνιο, για τις αντεπιθέσεις της. Σαν να ήταν τρίαινα πρόσοψης. Τόσο που ο Γκαρσιά, όταν ήρθε η ώρα, πέρασε πρόθυμα σε ένα 3-5-2 τη χρονιά του ημιτελικού του Champions League με τη Λυών. Έβαλε τα δύο άλογα ακριβώς μπροστά. Ήταν 2020: θυμάστε πώς πέταξε έξω τον Σάρι και τον Γκουαρδιόλα, ειδικά τον τελευταίο;

Λοιπόν, ο Γκαρσιά μπορεί να φέρει μια πιο ποικίλη τακτική κουλτούρα στη Νάπολι, είπε επίσης στη συνέντευξη Τύπου ότι οι ποδοσφαιριστές του πρέπει να γνωρίζουν πολλά συστήματα. Δεν υπάρχει μόνο το plan A, αυτό που για παράδειγμα απέτυχε στους προημιτελικούς εναντίον της την σεζόν που μόλις τελείωσε. Επίσης γιατί το plan A του Γάλλου δεν είναι τόσο βαθύ και εκλεπτυσμένο όσο του Σπαλέτι.

Ο Γκαρσιά μάλλον σβήνει την πλάκα και προχωρά σε μια άλλη ενότητα, μια άλλη στρατηγική. Το σύστημα που χρησιμοποιεί περισσότερο ο Γκαρσία δεν είναι το 4-3-3, αλλά το 4-2-3-1, αυτό που χρησιμοποιείται στην Μαρσέιγ ή ακόμη πιο πρόσφατα, με τον CR7 στην Αραβία. Περίπου το 4-3-3 ως κατευθυντήριο κριτήριο και το κάστινγκ του Ντε Λαουρέντις…

 

Μάνος Σταραμόπουλος

Δημοσιογράφος-αναλυτής διεθνούς ποδοσφαίρου και υποθέσεων
Μέλος επιτροπής ποδοσφαίρου IFFHS and AIPS
Chief editor: Sportpress24.com, Discoveryfootball.com
Special correspondent: France Football, A Bola, Mundo Deportivo